Styl przywiązania w dzieciństwie niewątpliwie ma znaczenie dla budowania relacji z partnerem w dorosłym życiu. Nad tą kwestią zastanawiali się John Bowlby i Mary Ainsworth, którzy przeprowadzili badania na temat przywiązania dziecka z jego opiekunem. Po analizie wyników badań wysnuto ciekawe wnioski. Jednym z nich jest to, że dorosła osoba nie jest skazana na model przywiązania dyktowany przez opiekuna. Jakie style przywiązania może podyktować rodzic? W jaki sposób dokonać zmian we wpojonym modelu?
Teoria więzi – na czym polega i jak rzutuje na przyszłość?
Teoria więzi to pojęcie opierające się na teorii, że potrzeba bliskości powiązana jest z ludzką genetyką. Prościej ujmując, człowiek jest zaprogramowany na dążenie do budowania intymnych relacji z innymi ludźmi. Już w czasach prehistorycznych więź stanowiła element istotny nie tylko z biologicznego, ale również społecznego punktu widzenia.
Niestety, rodzice nie zawsze są w stanie przekazać swoim dzieciom prawidłowe wzorce zachowań związanych z bliskością. System przywiązania oparty na niewłaściwych zachowaniach może rzutować na sposób budowania intymnych relacji w dorosłym życiu. Jednym z motywów stanowiących podstawę skorzystania z terapii w poradni psychologicznej jest system lękowo-ambiwalentny. Po czym można go rozpoznać?
Styl lękowo-ambiwalentny w dzieciństwie
System, o którym mowa wykształca się w kontakcie z rodzicem chwiejnym emocjonalnie, ulegającym zmiennym nastrojom. Dla przykładu, fizyczna obecność matki jest połączona z emocjonalnym dystansem utrzymywanym względem dziecka. Styl lękowo-ambiwalentny ma szansę rozwinąć się wtedy, gdy rodzic nie jest w stanie samodzielnie zapanować nad emocjami względem dziecka. Mały człowiek jest w takim przypadku zdenerwowany i przestraszony, a szczególnie w okresie czasowej separacji od rodzica. Chaos i niepewność relacji może prowadzić do swoistego paradoksu – dziecko raz czuje się kochane, a następnie niepotrzebne.
Jak styl lękowo-ambiwalentny wpływa na dorosłe życie?
Osoby, u których można rozpoznać styl lękowo-ambiwalentny mają dużo większy problem z budowaniem stałych relacji towarzyskich czy partnerskich. Tego typu pacjenci często opierają przywiązanie na skrajnym postrzeganiu drugiego człowieka, dostrzegając jedynie jego zalety, a także stawiając go na piedestale. Często zdarza się, że osoby z tym stylem boją się o nieumyślną utratę relacji z błahych powodów i stale myślą na temat bliskich. Z tego powodu zdarza się, że pacjenci tego typu mają problem z zaufaniem drugiej osobie, a nawet potrafią podburzać relację, celem dowiedzenia słuszności swoich obaw.
Na szczęście, nad system budowania relacji międzyludzkich można pracować. Kluczowym aspektem umożliwiającym poprawę w tym zakresie jest skorzystanie z terapii pod okiem psychologa. W trakcie spotkań ze specjalistą możliwe jest wskazanie konkretnych powodów zaistnienia takiego postrzegania teorii więzi, a następnie ustalenie taktyki, mającej na celu jej skuteczną zmianę.